ﺑﻪ ﺻﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﮬﯽ ﻣﮕﺮیک ﺗﻦ ﺍﺯﯾﻦ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﺑﻪ ﺷﮭﺮ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﮬﯽ ﺑﻪ ﮬﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻭﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﻡ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ؛ یکی ﮬﻢ ﺯﯾﻨﮭﻤﻪ ﻧﺎﺯﺁﻓﺮﯾﻨﺎﻥ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ؛ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﺍﮬﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﮬﺮ ﺳﻮﯾﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ؛ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺑﺎﺭﮬﺎ ﺍﺯ ﺭﮬﮕﺬﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ؛ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﻧﻤﯽ ﺧﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﻏﯽ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ؛ ﺯﮬﺮ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭﯼ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﮬﺮ ﺑﻮﻡ ﻭ ﺑﺮﯼ ﭘﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﻮﺩﻡ؛ ﺍﻣﯿﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﻧﺸﺴﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﻮﺩ ؛ﺩﺭ ﺁﻥ ﮬﻨﮕﺎﻣﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭ ﭘﺮﮬﯿﺰ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ؛ ﺩﻭ ﺗﻨﮭﺎ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﻭ ﺑﯽ ﮐﺲ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﮬﺴﺘﯽ ﺭﻣﯿﺪﻩ ؛ﺍﺯﯾﻦ ﺑﯽ ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭ ﻧﮭﻔﺘﻪ ﺷﺮﻧﮓ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮬﺎ ﭼﺸﯿﺪﻩ؛ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺑﯽ ﮬﻤﺰﺑﺎﻧﯽ ﮬﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﮬﺎ ﻓﺴﺮﺩﻩ؛ ﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﻝ ﺑﺮﺩﻩ؛ ﺩﻭ ﺗﻨﮭﺎ ﺩﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﻭ ﺑﯽ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﮕﺎﻩ ﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﮬﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ؛ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ﺍﯼ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺭ ﮐﯿﺴﺖ؛ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺭﺍﻓﺘﺪ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻧﻪ؛ ﻟﺒﯽ ﺍﺯ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺑﯽ ﺗﺮ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﻭﺣﺸﯽ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ؛ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﺍﯼ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭﺍﻥ ﻣﭙﺮﺳﯿﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﺗﻨﮭﺎ ﮔﺬﺍﺭﯾﺪ؛ ﻏﺮﯾﻖ ﻟﻄﻒ ﺁﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﮕﺎﮬﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ ﺳﭙﺎﺭﯾﺪ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
