ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪ ، ﮔﺮﻡ ﻭ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺳﺮﺩﻡ ﺩﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻣﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺪ ﺑﻪ ﻧﺒﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺩﻡ ﮔﺎﻫﮕﺎﻩ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺎﯼﺩﻟﻪﺩﻝ!ﭼﺸﻢ ﺍﺯﯾﻦﮔﻨﺎﻩ ﻓﺮﻭ ﭘﻮﺵ ﯾﺎﺩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﻟﭙﺬﯾﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻧﮓﺑﺮﺁﺭﺩﮐﻪ:ﺁﯼﺷﯿﻄﺎﻥ! ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ، ﺁﻧﮑﻪ ﺍﻭ ﮔﻨﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﮔﺮﮔﻢﻭﮔﺮﮒﮔﺮﺳﻨﻪﺍﻡﻣﻦﻭ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮﮒ ﻣﮕﺮ ﺯﻫﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻡ ﺑﭽﺸﺎﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺷﺐ ﺁﻣﺪ ، ﺣﺮﻣﺴﺮﺍﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﮒ ﻻﻟﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭﺍﯼﺩﻻ!ﺍﯾﻦﭼﻪﺑﯽﻓﺮﻭﻍﺷﺒﯽ ﺑﻮﺩ ﺣﯿﻒ،ﮔﺬﺷﺖﺍﻣﺸﺐﻭﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﺍﯼﻟﺐﮔﺮﻡﻣﻦ!ﺍﯼﺯﺗﻒﻋﻄﺶ ﺧﺸﮏ ﺑﺎﺵﮐﻪﺳﯿﺮﺕﮐﻨﻢﺯﺑﻮﺳﻪﯼ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺍﺯﻟﺐﻭﺩﻧﺪﺍﻥﻭﭼﻬﺮﻩﺍﯼﮐﻪﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺷﮏ ﺑﺮﺩ ﻻﻟﻪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺍﺧﺘﺮﮐﺎﻥ!ﺷﺐﺑﺨﯿﺮ،ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ،ﺍﻣﺎﺧﻮﺷﻢﮐﻪﺭﻭﺡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﺎﺩﺷﻮﺩ،ﺷﺎﺩ،ﺗﺎﺷﺐﺩﮔﺮﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺴﺖﺷﻌﻒﻣﯽﺭﻭﻡﺑﻪﺑﺴﺘﺮﻡ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺩﻭﻟﺒﻢﺧﻨﺪﻩ،ﺗﺎﮐﻪﺧﻨﺪﻩﮐﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﺮﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ!ﺁﯼ...ﺑﺴﺘﺮ ﭘﯿﺮﻭﺯ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
